Een terloops gemaakte foto, kan op elk ander moment van enorm grote waarde zijn. Zo bleek de week na Moederdag.
Ik kreeg een appje via Stichting Still met een vraag. Of ik de foto’s van Wereldlichtjesdag op 8 december 2019 nog had opgeslagen. Ik bewaar al mijn foto’s, dus ook deze staan op een externe harde schijf. En deze maakte ik in opdracht voor mijn Opleiding Bekwaam Afscheidsfotografe.
Toen kwam de echte vraag. Of ik misschien het kleine meisje dat op de eerste rij zat, samen met haar mama’s, ook op de foto had staan. Ik wist meteen wie ze bedoelde en kon met ja antwoorden. Of ik deze foto’s dan via de mail naar hen kon sturen. Het mooie kleine meisje was namelijk overleden…
Daar was ik even stil van en velen met mij, zo zag ik onder het bericht hierover op de Facebookpagina van Stichting Still. Niet te bevatten!
Eenmaal thuis heb ik de foto’s direct verstuurd naar de Stichting. Zo kwamen ze nog diezelfde dag, bij de mama’s terecht. “Wauw” stuurde mama terug.
Vandaar de titel van dit bericht:
“Je zult nooit de echte waarde van een moment weten, tot het een herinnering zal zijn.”
In mijn werk als fotografe, krijg ik regelmatig de reactie dat men zo blij is, dat er een mooie foto van hun dierbare is gemaakt. Vooral op momenten als deze. Een foto zegt zoveel meer, dan woorden ooit zullen kunnen doen. Het haalt allerlei herinneringen naar boven en maakt gesprekken los.
Daarom ga ik graag met mijn camera op pad. Het maken van foto’s is zo ontzettend belangrijk. Niet alleen bij belangrijke momenten in het leven van wie dan ook.
Maar ook zomaar, zoals deze terloops gemaakte foto’s van dit meisje en haar mama’s.
Ik hoop dat ik hen hiermee kan steunen, in de tijd die zij nu door maken. Al zijn het er maar weinig.
Toen ik dat richting de Stichting schreef, kreeg ik dit als antwoord. “Je hebt precies genoeg gevangen.”
Dag mooi meisje, in gedachten geef ik je mama’s een knuffel.
“Waarom wij foto’s hebben laten maken van het afscheid? Nou daarom!”
Als mensen horen dat ik de opleiding Bekwaam Afscheidsfotografe volg, krijg ik nogal eens de vraag: “Waarom zou ik mijn afscheid of dat van een familielid willen laten fotograferen? Wat is de meerwaarde daarvan?”
Om daar een antwoord op te kunnen geven, ben ik op bezoek gegaan bij het gezin waar ik het afscheid van de vader heb mogen fotograferen.
Zij hadden mij de vraag al eerder gesteld, het gezin kende ik al enkele jaren. Samen herinneringen vastgelegd, vanwege de ziekte van de vader. En het was eigenlijk een logisch gevolg voor hen, dat ik dan ook zijn afscheid zou vastleggen. De vorige reportages waren verwerkt in fotoboeken en waren, vooral voor de kinderen, herinneringen aan hun vader en het gezin samen.
“We hebben alles wel in onze verbeelding, maar dat vervaagd! Met de foto’s ben je zo weer in de situatie van toen. Ook de foto’s van de heerlijke shoots die we in aanloop naar zijn afscheid hebben gemaakt. Je herinneringen vervagen en dan is het zo fijn om de albums er af en toe bij te pakken!”
Zo is het allemaal zichtbaar en makkelijker te delen met anderen.
Het laatste album met hun vader en echtgenoot, staat voor het grijpen in de serre van hun huis. Regelmatig wordt het bekeken. En daar springen dan enkele foto’s er boven uit, voor bijna elk gezinslid. Zijn vrouw krijgt geen genoeg van de foto’s van zijn gevouwen handen. “Dan voel ik zijn handen weer in de mijne, ben ik dus echt terug naar het gevoel van toen.” Maar ook de foto’s van het uit huis halen van de overledene en het plaatsen van de kist in de auto. “Die zijn mijzelf het meest dierbaar, want dat was het moeilijkste die dag,” vertelde zijn vrouw. Het feit dat ik er moest flitsen, het was namelijk vroeg in de ochtend in december, was hen niet eens opgevallen. “Dat heb ik niet gemerkt!” Als hun zoon, tijdens ons gesprek, thuis komt, pakt hij meteen het fotoalbum en stopt met bladeren bij diezelfde foto’s. “Dit was zo mooi mama!”
Er is ook een beeldopname gemaakt in het crematorium, maar die is zeker nog niet zo vaak bekeken als het album. Die pak je toch makkelijker en leg je weg als je genoeg hebt gezien.
De kinderen waren nog zo jong toen hun vader overleed. De bedoeling was dat het fotoalbum dan ook juist voor hen een soort van naslagwerk zou worden. Een herinnering vastgelegd, net zoals tijdens de andere fotoshoots samen. Je eigen herinneringen aan iemand vervagen, maar nu kunnen zij het voor altijd terug zien en zo ook teruggaan in de tijd. Zien wie er destijds naast je stonden op bepaalde momenten. Zo zag de echtgenote pas op de foto’s dat haar goede vriend rechts naast haar stond, terwijl ze altijd dacht dat hij links stond. Details van een hand op de schouder, de blik van de kinderen met zijn foto omklemd in hun eigen handen.
“Het was echt een bewuste keuze om je te vragen, om ook dit laatste stukje vast te leggen voor ons. Een verlengde van wat je daarvoor al als herinneringen met ons had kunnen vastleggen. Een naslagwerk voor onze kinderen en mijzelf. En wat zijn we allemaal blij dat we deze keuze hebben gemaakt!”
Een foto is een retourtje naar een moment, dat anders zal worden vergeten!
“En die moet dan straks zeker op mijn kist?”
Neem dan ook contact met me op via marion@marionfotografie.nl en ik stuur de informatie toe over het prachtige Project Zenna.
Marion
Vanaf begin juli 2019 mag ik mij fotografe noemen bij Stichting Still.
Best veel, hoor ik u denken.
Maar bedenkt u zich dan, dat er nog niet zo lang geleden nog werd gedacht dat overleden kindjes maar bij de moeder moesten worden weggehaald en ze deze niet eens hebben gezien. Dus ook niet weten of het een jongetje of een meisje was. Dat was beter, dacht men toen, want zo kende de moeder het kind niet, dus kon het geen band hebben en voelen. Men besefte zich helemaal niet, dat het eerste bericht van een zwangerschap al de eerste band met het kindje vormde.
Gelukkig weet men dit nu wel en worden de ouders nu goed begeleid en het kindje niet weggemoffeld. Dat is misschien ook meteen de reden waarom het taboe langzaam aan verdwijnt. Ik hoor steeds vaker: “Wat mooi dat je dit doet, was dat in mijn tijd ook maar zo geweest! Dan had ik tenminste foto’s gehad, nu is er alleen mijn eigen herinnering.”
Hoe gaan wij te werk?
Een oproep voor een reportage komt bij de Stichting binnen via het ziekenhuis of de ouders zelf. Dan wordt de oproep gedeeld in de whatsappgroep in de desbetreffende provincie, dat kan op elk tijdstip op de dag zijn. Ik zit zelf in de groep voor de provincie Gelderland. Als ik beschikbaar ben, reageer ik. Dat doe ik zo veel als mogelijk.
Dan krijg ik de gegevens van het kindje in een privéberichtje, zo kan ik mij voorbereiden op de shoot. Via onze eigen haakgroep hebben we diverse dekentjes en mutsjes tot onze beschikking, ook knuffeltjes voor broertjes/zusjes. Ik neem mee wat van toepassing is voor de shoot en ga op weg naar het sterrenkindje en de ouder(s). Dat kan een ziekenhuis zijn maar soms is met kindje al thuis en ga ik daar heen.
In mijn voorbeeld ga ik van een ziekenhuisbezoek uit.
Het liefst bespreek ik eerst wat ik ga doen en wat zij bijvoorbeeld zelf graag op de foto’s terug willen zien. Soms is het allemaal zo ingrijpend geweest, dat ze alles maar over zich heen laten komen en ik dan maar gewoon begin.
Ik maak foto’s van het kindje, met de ouders en eventuele broertjes/zusjes. Tussendoor laat ik foto’s zien op het schermpje van de camera. Zo hebben zij alvast een indruk. Daarbij let ik vooral op details, de handjes en voetjes, oortjes, neusje en mond.
Als laatste fotografeer ik een formulier waarop zij hun gegevens hebben genoteerd, zo is duidelijk welk kindje hier is gefotografeerd. Hierop heb ik mijn naam, de datum en de locatie genoteerd.
Iedere keer/situatie is anders, ieder mens is anders en gaat op haar/zijn manier om met verdriet.
Het lijkt me bovendien voor iedereen duidelijk, dat de de foto’s die ik hiervoor maak, niet geplaatst worden op mijn website! De foto hierboven is van de Stichting.
Still fotografie is werkzaam in heel Nederland. Ik val zelf in de groep van de provincie Gelderland, met soms een uitstapje naar de aangrenzende provincies.
Stichting Still is voor dringende aanvragen 24/7 bereikbaar op het telefoonnummer: 06-333 6969 7
Op de website Stichting Still kunt u ons ook ondersteunen via een donatie. Zo kunnen wij ons blijven inzetten voor deze prachtige Stichting.
Alvast dank hiervoor!
Daarna heb ik hen vaker mogen vastleggen bij mijlpalen die zij niet hadden gedacht te mogen meemaken. Making memories, daar ging het vooral om. Een vriendschap groeide.
Hier hoefde ik niet lang over na te denken, ook dit zal ik met liefde voor hen doen! Ze hadden het al goed voor ogen, hoe zij dit vastgelegd wilden hebben.
Hij maakte het me makkelijk, met een glimlach om zijn lippen!
Zijn kinderen raakten hem nog even aan, zijn vrouw poetste zijn bril en streelde zijn gezicht. Het plaatsen van de knoppen op de dichte kist.
Zijn gezin begeleidde hem naar de auto, zijn vrienden droegen hem het crematorium in. Toespraken, hand op de schouder, de foto van hem in de handen van de kinderen.
Het samenzijn in zijn favoriete kroeg met lekkere gehaktballen ter afsluiting. Ik heb het vastgelegd zoals zij en ik het voor ogen hadden. Vooral met veel respect voor allen.
Bij mij nu wel en dit ga ik vaker doen. En dat heb ik ook gedaan, inmiddels heb ik meerdere keren een afscheid mogen vastleggen.
In januari 2020 ben ik gestart met de opleiding Bekwaam Afscheidsfotografe bij Boukje Canaan. Ik zal deze tak van fotografie dan ook vaker gaan beoefenen!