Eind januari ’23 krijg ik een appje van een vriendin. Zij is kraamverzorgster en ik ontmoette haar vorig jaar tijdens een opdracht voor Stichting Still. Zij kraamde ook dit keer weer bij een stel dat hun kindje Arlo verloor net voor de bevalling. Zij had ons contact destijds zo op prijs gesteld, dat zij mij was gaan volgen op social media en wij hadden nog geregeld appcontact. Zij weet dus ook dat ik afscheidsfotografe ben en ik kreeg de vraag of ik wellicht iets voor het huidige gezin kon betekenen.
Daarover hoefde ik niet lang na te denken, temeer omdat het verhaal van dit jonge stel enorm schrijnend was. Na met mijn man te hebben gesproken, bood ik mijn diensten gratis aan.
Alles liep fout!
Niks, maar dan ook niks ging zoals het hoorde. Ja, tot de laatste periode van de zwangerschap. De moeder was klein van stuk en had met haar man meerdere keren aangegeven dat het wellicht niet slim zou zijn de zwangerschap tot de volle termijn te laten duren. De artsen wuifden het eigenlijk weg, het zou wel goed gaan. Maar wat de ouders al hadden gevreesd, het ging dus niet goed! Arlo overleed bij 34wkn zwangerschap. De bevalling was een waar drama. Hij zat vast in het geboortekanaal en voor een keizersnede was hij al te ver. Dit is overigens sowieso geen optie wanneer het kindje is overleden begreep ik ooit, het zal dan via de normale weg ter wereld moeten komen.
Door deze zware bevalling, was zijn huid behoorlijk beschadigd. Hij was al aangekleed toen de kraamhulp kwam en dat hebben ze maar zo gelaten.
GoFundMe opgestart
De kosten stapelden zich maar op en de verzekering raakte uitgeput. “Wat een enorme business is het geworden, voor werkelijk alles moet er betaald worden. Ze boden aan voor ons de aangifte te doen bij de gemeente, ook daar kwam dan een rekening voor …,” vertelde mama me later. Mijn vriendin heeft het hart op de juiste plek zitten en besloot een crowdfundactie te starten. Het kan toch niet zo zijn dat in deze wereld van welvaart, de ouders van Arlo hem geen afscheid kunnen geven zoals zij het graag willen?
Zo gezegd, zo gedaan. De actie startte ze op, zonder medeweten van de ouders. En dat is een overweldigend succes geworden!!!! Velen hebben gehoor gegeven aan haar oproep en doneerden naar hartelust!
Onwetend van dit alles, deden zijn ouders hun best om de uitvaart van Arlo dan maar te maken zoals het kon. Ik kwam die dag bij hen en maakte foto’s van hen en hun Arlo. Hij lag in een heerlijk dekentje in hun armen. Ze vertelden mij het hele verhaal. Het was zo verdrietig en onvoorstelbaar. Er was een fotograaf (van een niet genoemde organisatie) bij hen geweest in het ziekenhuis, die was echter ineens weg zonder contactgegevens. Die werden achterhaald via social media door de zus van mama. Zo kregen zij dan toch al wat foto’s toegestuurd, maar nog niet van zijn gezichtje.
Ik vroeg hen of hem mocht zien en nog wat foto’s van zijn handjes en voetjes mocht maken. De voetjes hielden zij samen vast. Ook zijn gezichtje fotografeerde ik (Later stuurde ik die foto alvast via de app naar hen toe zodat ze die alvast konden bewaren).
In het ziekenhuis was een plukje haar van Arlo afgeknipt, zodat zij dit konden bewaren. Deze is kwijtgeraakt … een nieuwe poging bij hen thuis kon helaas niet meer zonder hem verder te beschadigen.
En dan heb ik nog niet eens alles met jullie gedeeld en dat ga ik ook niet doen. Laat duidelijk zijn dat het een opeenstapeling was van ‘fouten’ en dingen die niet gingen zoals gewenst/behoorde.
Een uitvaart vol liefde
Kort voordat zij Arlo in zijn mooie witte kistje legden, vertelde mijn vriendin hen wat ze had gedaan en dat het bedrag van €1500 al voor een groot deel bij elkaar was gehaald. Ze waren er stil van.
Vol liefde en met kleine kadootjes legden zij Arlo in zijn kistje. De naaste familie kwam afscheid nemen voordat het werd gesloten.
Ik had het draaiboek gekregen en kon me dus nog even voorbereiden op wat er zou gebeuren bij het uiteindelijke afscheid. De aula zat helemaal vol, velen waren gekomen om hen te steunen deze dag. Daardoor kon ik niet rondlopen wat ik normaal doe om te fotograferen, dus deed ik wat ik kon. Ik fotografeerde de sprekers, de gitaristen die live speelden. Papa en mama die nog een verhaaltje voorlazen, “Raad eens hoeveel ik van je hou”. Samen luisterden we naar “Toch hoor jij er altijd bij” vertolkt door Paul de Leeuw en keken naar de sterrenhemel die zijn familie had verzorgd op het plafond boven zijn kistje.
Samen liepen we in de stromende regen naar zijn laatste rustplaats waarbij papa Arlo’s kistje vasthield. Hij plaatste het kistje in het graf en mama hielp hem daarbij. Daarna lieten papa en mama witte duiven los. De bezoekers legden de kransen en bloemen rondom het grafje neer en namen zo alvast afscheid van kleine Arlo. Papa en mama bleven als laatste bij hem en liepen de lange weg onder de hoge bomen gezamenlijk, maar eenzaam terug.
(P.S. Dit blog is met toestemming van de ouders geplaatst, evenals de gebruikte foto’s.
De actie van mijn vriendin bracht het gehele gevraagde bedrag op. Daarvoor onze grote dank aan allen die daaraan hebben bijgedragen! Het bedrag is overgemaakt aan de ouders.)
