Vanaf begin juli 2019 mag ik mij fotografe noemen bij Stichting Still.
Stichting Still Fotografie biedt kostenloos een fotoreportage aan voor familie van een ernstig ziek kind of ouder. Ook verzorgt ze de fotografie van zieke, stervende of overleden baby’s. Deze foto’s maken wij in de ziekenhuizen en soms in de thuisomgeving.
In de zomerperiode van 2020, zat ik in met een aantal fotografen in een speciale appgroep “Going Strong Groep”. Hierin kwamen oproepen vanuit het hele land binnen. Ik heb toen behoorlijk wat reportages mogen maken. Zo mocht ik zelfs mijn 50e reportage maken, een bijzonder jubileum.
We maken het als Stichting mee, dat er op één dag zelfs 12 oproepen binnen kwamen vanuit heel Nederland.
Best veel, hoor ik u denken.
Maar bedenkt u zich dan, dat er nog niet zo lang geleden nog werd gedacht dat overleden kindjes maar bij de moeder moesten worden weggehaald en ze deze niet eens hebben gezien. Dus ook niet weten of het een jongetje of een meisje was. Dat was beter, dacht men toen, want zo kende de moeder het kind niet, dus kon het geen band hebben en voelen. Men besefte toen helemaal niet, dat het eerste bericht van een zwangerschap al de eerste band met het kindje vormt.
Gelukkig weet men dit nu wel en worden de ouders nu goed begeleid en het kindje niet weggemoffeld. Dat is misschien ook meteen de reden waarom het taboe langzaam aan verdwijnt. Ik hoor steeds vaker: “Wat mooi dat je dit doet, was dat in mijn tijd ook maar zo geweest! Dan had ik tenminste foto’s gehad, nu is er alleen mijn eigen herinnering.”
Best veel, hoor ik u denken.
Maar bedenkt u zich dan, dat er nog niet zo lang geleden nog werd gedacht dat overleden kindjes maar bij de moeder moesten worden weggehaald en ze deze niet eens hebben gezien. Dus ook niet weten of het een jongetje of een meisje was. Dat was beter, dacht men toen, want zo kende de moeder het kind niet, dus kon het geen band hebben en voelen. Men besefte toen helemaal niet, dat het eerste bericht van een zwangerschap al de eerste band met het kindje vormt.
Gelukkig weet men dit nu wel en worden de ouders nu goed begeleid en het kindje niet weggemoffeld. Dat is misschien ook meteen de reden waarom het taboe langzaam aan verdwijnt. Ik hoor steeds vaker: “Wat mooi dat je dit doet, was dat in mijn tijd ook maar zo geweest! Dan had ik tenminste foto’s gehad, nu is er alleen mijn eigen herinnering.”
Hoe gaan wij te werk?
Een oproep voor een reportage komt bij de Stichting binnen via het ziekenhuis of de ouders zelf. Dan wordt de oproep gedeeld in de whatsappgroep in de desbetreffende provincie, dat kan op elk tijdstip op de dag zijn. Ik zit zelf in de groep voor de provincie Gelderland. Als ik beschikbaar ben, reageer ik. Dat doe ik zo veel als mogelijk.
Dan krijg ik de gegevens van het kindje in een privéberichtje, zo kan ik mij voorbereiden op de shoot. Via onze eigen haakgroep hebben we diverse dekentjes en mutsjes tot onze beschikking, ook knuffeltjes voor broertjes/zusjes. Ik neem mee wat van toepassing is voor de shoot en ga op weg naar het sterrenkindje en de ouder(s). Dat kan een ziekenhuis zijn maar soms zijn de ouders al met hun kindje thuis en ga ik daar heen.
In mijn voorbeeld ga ik van een ziekenhuisbezoek uit.
Bij aankomst bij de afdeling Verloskunde in het ziekenhuis, maak ik mij bekend als zijnde de fotografe voor Stichting Still. De verpleging brengt me dan naar de kamer waar men op mij wacht. Ik maak kennis met de ouders en eventuele andere aanwezigen en vraag de naam van hun sterrenkindje. Het noemen van de naam is erg belangrijk voor de ouders. Ik heb een formulier van de stichting bij me waarop de ouders hun gegevens kunnen noteren.
Het liefst bespreek ik eerst wat ik ga doen en wat zij bijvoorbeeld zelf graag op de foto’s terug willen zien. Soms is het allemaal zo ingrijpend geweest, dat ze alles maar over zich heen laten komen en ik dan maar gewoon begin.
Ik maak foto’s van hun kindje, met de ouders en eventuele broertjes/zusjes. Tussendoor laat ik foto’s zien op het schermpje van de camera. Zo hebben zij alvast een indruk. Daarbij let ik vooral op details, de handjes en voetjes, oortjes, neusje en mond.
Als laatste fotografeer ik het formulier met de gegevens van de ouders, zo is duidelijk welk kindje hier is gefotografeerd. Hierop heb ik mijn naam, de datum en de locatie genoteerd.
Het liefst bespreek ik eerst wat ik ga doen en wat zij bijvoorbeeld zelf graag op de foto’s terug willen zien. Soms is het allemaal zo ingrijpend geweest, dat ze alles maar over zich heen laten komen en ik dan maar gewoon begin.
Ik maak foto’s van hun kindje, met de ouders en eventuele broertjes/zusjes. Tussendoor laat ik foto’s zien op het schermpje van de camera. Zo hebben zij alvast een indruk. Daarbij let ik vooral op details, de handjes en voetjes, oortjes, neusje en mond.
Als laatste fotografeer ik het formulier met de gegevens van de ouders, zo is duidelijk welk kindje hier is gefotografeerd. Hierop heb ik mijn naam, de datum en de locatie genoteerd.
Soms ben ik er een half uurtje, maar ben ook al eens 2 uur aan het fotograferen geweest. Ik was bijvoorbeeld bij één van de kinderen aanwezig bij het maken van voet-/handafdrukjes in inkt en klei. Dat wilde de vader erg graag vastgelegd hebben.
Iedere keer/situatie is anders, ieder mens is anders en gaat op haar/zijn manier om met verdriet.
Iedere keer/situatie is anders, ieder mens is anders en gaat op haar/zijn manier om met verdriet.
Na het fotograferen ga ik weer naar huis en heb verder geen contact meer met de familie. Dat loopt verder via Stichting Still.
Thuis bekijk ik de foto’s op mijn laptop, ik zoek de mooiste uit en zet die tevens om in zwartwit. De foto’s stuur ik daarna via wetransfer door naar Stichting Still. Zij zorgen dat de foto’s bij de ouders terecht komen.
Als fotografen van Stichting Still hebben wij een eigen besloten Facebookpagina, daar kunnen wij ervaringen/gevoelens met elkaar delen en dat is heel erg fijn. Een moeder vroeg mij eens: “Als je zo terug gaat, dan ben je het zeker weer vergeten?!” Dat is zeker niet het geval, ze blijven me bij, want ik ben ook maar gewoon een mens. Gevoelens zijn mij zeker niet vreemd! En dus is het fijn deze te kunnen delen met andere fotografen en soms gewoon thuis, zonder verder in detail te treden.
Het lijkt me bovendien voor iedereen duidelijk, dat de de foto’s die ik hiervoor maak, niet geplaatst worden op mijn website! De foto hierboven is van de Stichting.
Voor ouders én voor ziekenhuizen wordt de fotografie ALTIJD kosteloos uitgevoerd.
Still fotografie is werkzaam in heel Nederland. Ik val zelf in de groep van de provincie Gelderland, met soms een uitstapje naar de aangrenzende provincies.
Stichting Still is voor dringende aanvragen 24/7 bereikbaar op het telefoonnummer: 06-333 6969 7
Still fotografie is werkzaam in heel Nederland. Ik val zelf in de groep van de provincie Gelderland, met soms een uitstapje naar de aangrenzende provincies.
Stichting Still is voor dringende aanvragen 24/7 bereikbaar op het telefoonnummer: 06-333 6969 7
Op de website Stichting Still kunt u ons ook ondersteunen via een donatie. Zo kunnen wij ons blijven inzetten voor deze prachtige Stichting.
Alvast dank hiervoor!
