Ik ben heel erg trots dat ik nu al sinds 2019 deel uitmaak van de prachtige Stichting Still, samen met andere fotografen verzorg ik onder andere een laatste reportage van een overleden kindje met de ouders en eventueel broertjes en zusjes.
Ook in de Corona tijd gingen we daar mee door, een tijdlang weliswaar alleen in de ziekenhuizen en met een beperkte groep beschikbare fotografen. Nu, in 2023, zijn we weer volop bezig met het verzorgen van een laatste reportage.
Zo af en toe krijgt de Stichting een vooraankondiging. Dat betekent dat er al gemeld wordt dat een ouderpaar op een bepaalde datum weet dat de inleiding voor een bevalling zal gaan plaatsvinden. Dat betekent overigens niet automatisch dat het kindje dan ook op die datum ter wereld komt. Soms duurt dat wat langer.
De datum maakt het soms wel makkelijker een fotograaf te koppelen aan de ouders. Niet iedereen is op stip en sprong beschikbaar, maar zo is het (ook voor de fotograaf) wat eenvoudiger in te plannen.
Zo ook in de zomer van 2020. Ik reageerde in onze whatsappgroep en kreeg de contactgegevens van de ouders. Dan is het lijntje korter en kan er makkelijker worden afgesproken.
In het ziekenhuis fotograferen vonden zij toch iets te afstandelijk, ze wilden graag dat ik bij hen thuis zou komen. Dat was geen probleem.
Hun mooie zoontje had een chromosoomafwijking die niet met leven verenigbaar was en daarom kwam hij al met 19 weken op deze wereld. Hij lag al in een mooie glazen schaal in het water, toen ik bij hen kwam. (zie de uitleg over de watermethode). Zijn ouders spraken met zo veel liefde over hun kleine mannetje en we hadden eigenlijk direct een klik samen.
Ze vertelden veel over hun twee dochters, die er nu nog niet bij waren, over zichzelf en over hun kleine mannetje.
Intussen was ik al rustig wat foto’s aan het maken terwijl hij nog in het water lag. Mama haalde af en toe de condens van de glazen schaal af, en zo kon ik verder met het fotograferen van zijn voetjes. Omgeven door luchtbelletjes lagen deze bijna tegen de wand aan.
Gedurende onze gesprekken, kwamen ze op het afscheid. Het was nog niet duidelijk wanneer deze zou gaan plaatsvinden, de begrafenisondernemer kwam die avond nog bij hen op bezoek.
Ik vertelde dat ik met de opleiding Bewkaam Afscheidsfotografe ben gestart en dat knoopte de vader zich goed in de oren.
Na ongeveer anderhalf uur was ik klaar met fotograferen. De kraamhulp kwam intussen ook binnen. Tijd om te gaan dus. Zo konden zij in alle rust met haar praten.
De vader begeleidde me naar buiten en daar raakten we nog weer in gesprek over het afscheid. “Dat doe je dus ook?” vroeg hij. “Jazeker, ik heb nu een aantal keren een kinderafscheid mogen fotograferen.” Daarop reageerde de vader zeer positief. “Ik ga het overleggen straks en laat het je weten,” zei hij.
Toen ik thuis was, heb ik alvast twee foto’s van de reportage via de mail gestuurd naar hen. Van de voetjes zoals ik hiervoor had beschreven. Die wilden ze vast laten afdrukken en neerzetten tijdens het afscheid van hun zoontje. Ze hadden het vermoeden dat niet iedereen hun kindje zou durven zien en dan zijn de voetjes al heel bijzonder. Zo omschreef zijn mama het ongeveer.
Dit was de reactie op deze foto’s:
“Heel erg mooi! Hier zijn we al heel erg blij mee. Heel erg bedankt. “
Ik kreeg inderdaad een dag later nog een whatsappbericht: “…We zouden het fijn vinden als jij foto’s zou kunnen maken van dit bijzondere en verdrietige moment. …”
We hebben een afspraak gemaakt en spraken een dag later nog even de verdere details door.
Het voelt goed om deze beide vaardigheden met elkaar te combineren. Zo fijn als je de ouders ook in dit laatste stukje kunt steunen door je foto’s.
In tegenstelling tot de reportage die ik voor Stichting Still maak, zijn aan een afscheidsreportage wel kosten verbonden.
Je zult nooit de echte waarde van een moment weten, tot het een herinnering zal zijn.
