De afgelopen weken heb ik geprobeerd een facebookvriendin te steunen, zij moest in zeer korte tijd afscheid nemen van haar lieve man. Ze worstelt nu met het feit dat hij er niet meer is, dat ze hem niet meer kan knuffelen of met hem kan overleggen over de nieuw aan te schaffen auto omdat de vorige op is. Het bewerken van haar moestuintje en het opvangen van haar dochter die in hem een heerlijke papa had gevonden. Te snel en veel te kort maar zo intens hun gezinsleven geleefd. Samen toegeleefd naar het afscheid.
Dan denk ik terug aan het afscheid van mijn ouders. Hoe wij daar niet naar toe hebben kunnen leven, omdat zij plotseling van ons weggingen. Zomaar ineens waren ze stilletjes weg.
Het is alweer een aantal jaren geleden, maar als het april is komt dat gemis toch altijd weer even boven drijven. Beiden gingen zij in april, mijn moeder op 6 april en mijn vader op 26 april.
Rond deze data zitten ze steeds in mijn hoofd. Zie ik de spulletjes die ik na hun overlijden meenam naar ons eigen huis en denk aan hen. Spulletjes die me toegang geven tot hun leven, al was ik daar zelf niet bij. Het glaasje uit het glasservies van mijn moeder, de scheerkwast van mijn vader, de rozenkrans van mijn moeder, het houten dienblad met snijwerk dat mijn vader meenam uit Indonesië. De koperen tabaksdozen die mijn moeder weer van haar vader had meegekregen. Daarin vonden we een aantal sigarettenpeukjes die zij erin had bewaard, ik heb ze erin laten zitten! Dierbare voorwerpen voor mij, die een hele geschiedenis vertellen.
Een tijd terug heb ik een schrijfcursus gevolgd. Voor veel schrijfoprachten heb ik mijn ouders als onderwerp gebruikt. Het was zo fijn dat ik mijn gevoel onder woorden kon brengen. Zo ook dit gedicht waarin ik veel herinneringen ophaal.
Deze huiswerkopdracht heb ik veel herschreven, maar dit is het uiteindelijke resultaat geworden. We kregen een filmpje te zien waarin iemand de dingen groet in de ochtend, zijn koffiezetapparaat bijvoorbeeld. Met allerlei dichterlijke vormen als herhaling, metafoor en klankovereenkomst. Op ons zelf betrekken en dus werd het Marion groet de dingen …
Dag herinneringen … dag en tot volgend jaar in de maand april.
Ik zou er alles voor geven om ze nog even vast te kunnen houden en ze te bellen zoals vaak door mijn hoofd schiet als met iets overkomt dat ik met hen wil delen. Dan vertel ik het ze maar in mijn gedachten. Of op het plekje waar we hen uitstrooiden, in de IJssel die langs ons dorp stroomt!
Juist door mijn eigen ervaringen met rouw, kan ik mij verplaatsen in hetgeen anderen doormaken tijdens het afscheid van hun dierbaren. Die ervaringen met mijn ouders zijn niet de enige, niemand blijft verschoond van het fenomeen afscheid nemen. Maar zo kan ik wel mijn fb vriendin steunen in haar verdriet. Het gemis zal niet verdwijnen, al wordt het beter te stroomlijnen. Zo weet ik mij gesteund door mijn ouders als het moet. Zoals jullie kunnen teruglezen was mijn vader bij me tijdens mijn examen tot Bekwaam Afscheidsfotografe. Ik voelde en rook hem, beter gezegd de metaallucht die hij altijd na het werk om zich heen had hangen. Bij de diploma uitreiking in dezelfde ruimte, was die geur er niet.
Er is meer tussen hemel en aarde, daar ben ik van overtuigd. Al was het zo stil …
“Zo stil,
Hoewel ik je nog iedere dag mis,
En waar je nu ook zijn mag,
Echt het is,
Me helder,
Dat stilte nu jouw vriend geworden is.”
Songtekst Zo Stil, BLØF
