Ik weet niet waarvan ik die ochtend wakker werd, mijn mobiel had ik naast me liggen aan de oplader en die staat op stil. Klinkt enkel voor de wekker, maar zover was het nog niet.
En toch deed ik rond 07.21u mijn ogen open en keek op mijn mobiel. Ik had een appje binnen gekregen.
“Marion zou je bij ons willen komen voor Stichting Still” las ik.
Huh dacht ik, jij moet nu toch gewoon bevallen? Ik las het nog een keertje, besefte wat ze me vroeg en schakelde snel.
“Och meisje toch! Jazeker!!”
Zo begon een week lang fotograferen voor mijn vriendin en haar vriend en familie. Na 41 weken zwangerschap was hun zoontje overleden, net voor de bevalling. In het ziekenhuis hadden ze ook wel een fotograaf, maar haar moeder vertelde me dat ze mij wilden. Juist omdat ik voor Stichting Still fotografeer.
Mijn eerste telefoontje die dag, was dan ook met de Stichting. Hoe pak ik dit aan? Samen met hen heb ik besloten dit uit eigen naam te doen, voor ondersteuning kon ik altijd bij hen terecht.
Ik maakte meteen de hele week voor mijn vrienden vrij en kwam de volgende dag voor de eerste keer bij hen, nog in het ziekenhuis. Hun mooie en prachtig volmaakte mannetje lag in een grote glazen schaal, de zogenaamde wateropbaring, die sinds een aantal jaren wordt toegepast voor still geboren kindjes. Prachtig om te zien en zo blijven de kindjes mooi roze.
Voor mij de eerste keer overigens dat het een voldragen kindje betrof, de meeste opdrachten voor Stichting Still betreffen kindjes die in een eerder stadium van de zwangerschap overlijden. Een groot verschil dus, zodra ik hem zag kon ik mijn ogen niet meer van hem afhouden. Wat een prachtig mannetje en hij hoort gewoon bij papa of mama in de armen te liggen. Samen genietend van dit nieuwe leven. Er was nu enkel verdriet, hij was helemaal af en klaar om samen als gezin verder te gaan. Dit was nu heel anders geworden.
Bijna elke dag kwam ik een paar keer bij hen thuis. Bij een wateropbaring wordt op gezette tijden het water verschoond en dan was het tijd om hem even lekker te knuffelen. Ook familie kwam langs om hem te bewonderen. Steeds werden er details bekeken, zijn handjes, zijn voetjes, zijn neusje, zijn mondje … wat hadden zij zich dit anders voorgesteld. Zij hebben hem allemaal verwelkomd in hun leven en in de loop van deze week ook weer losgelaten.
Ik heb geprobeerd voor hen zoveel mogelijk in beelden vast te leggen. Alle bezoekjes, bloemen en bloemstukken die mee zouden gaan naar het crematorium.
Maar ook van hem, zijn handjes, voetjes, gezichtje, neusje … net als wat ik doe wanneer ik voor Stichting Still fotografeer. Daarvoor ben ik dan een paar uurtjes bij de ouders, bij mijn vrienden was het de hele week.
Ook die laatste dag. Ik was er vroeg, ze zouden hun zoontje in bad gaan doen en zelf aankleden. Ik ging met hen mee naar boven, naar zijn kamertje dat al zo lang op hem stond te wachten. Zijn tante had het badje klaar gezet en gevuld. Heel voorzichting legden zij hem in het water, op begeleiding van de uitvaartbegeleidster Daniëlle. Mooie dierbare momenten met hun zoontje waarvan ik ieder detail heb vastgelegd.
Een maal beneden hebben zij hem aangekleed en toen kwam het moment dat hij in zijn mandje gelegd zou worden. Wat ben ik trots op hen, ze hebben alles zelf gedaan en ook het mandje naar buiten gedragen naar de auto’s. De familie stond al klaar om hen buiten op te vangen en als vanzelf sloten de auto’s aan bij de eerste auto met hen en hun zoontje. Daniëlle liep voor de auto de straat uit.
Mijn auto had ik al op de hoek van de straat neergezet, zodat ik dit kon vastleggen en dan al richting het crematorium kon rijden. Daar wilde ik als eerste zijn.
Ik wist dat hier een grote groep klaar zou staan, samen een erehaag vormend met witte ballonnen voor dit verdrietige moment. Door corona kon niet iedereen mee naar binnen, dus stonden zij hier langs de kant als steun en eerbetoon.
Wat een overweldigend gezicht en wat een enorme rij mensen! Ik kreeg er kippenvel van.
Tijdens de dienst fotografeerde ik zoveel mogelijk, een arm om de schouder, de telefoon in de hand van één van de tantes die zo hun (stief)vader liet meekijken in het verre Indonesië. Zo was hij er toch een beetje bij.
De bloemen die thuis al klaar stonden, waren rondom het mandje opgesteld. Er werden hele mooie woorden gesproken, tot steun van iedereen die aanwezig was. Maar natuurlijk vooral voor zijn papa en mama die straks zonder hem weer naar huis zouden moeten.
Op sommige momenten was ik haast blij dat ik mijn camera voor mijn gezicht kon houden. Ook bij mij kwamen de tranen die over mijn wangen biggelden. Hij was zo enorm welkom.
Tijdens de koffietafel werd nagepraat over alles wat deze week was gebeurd. Ik werd nog even geroepen door de medewerkers van het crematorium, om het steentje met nummer te fotograferen dat met hem mee zou gaan. Een grote engel op de muur leek over hem heen te buigen. Alsof ze zich over hem zou ontfermen.
Toen ik weer thuis kwam na deze dag, heb ik de beide camera’s nog even in de tas gelaten. Proberen het even los te laten tot ik er aan toe was de foto’s te gaan bewerken. Wat een reeks had ik gemaakt, als ik er aan terug denk ben ik weer stil. Een reportage van een dag of vijf. Vol met bijzondere en emotionele momenten die nu voor altijd vastgelegd zijn en die zij kunnen bekijken wanneer zij dit maar willen. Maar met hen ook de rest van hun familie, die graag met hun neefje/kleinkind op de foto wilden.
Het was voor mij een week die ik nooit meer zal vergeten. Het was mijn bijdrage aan hen in deze heel moeilijke tijd. Ik vond het mooi en erg fijn dat ik er voor hen kon zijn. Op mijn vraag hoe zij het fotograferen hebben beleefd, of ik in de weg heb gelopen bijvoorbeeld, of zelf te veel was, kreeg ik een groot compliment. Al zagen zij dit in eerste instantie niet zo. “We hebben je totaal niet opgemerkt eigenlijk… Dat is niet lief zeggen maar dat houd voor ons dus in dat je het perfect hebt gedaan! Wat we hebben gehoord is dat er niet 1 ‘last’ van je heeft gehad! Voor ons ben je onmisbaar geweest en we zijn je erg dankbaar voor de ontzetten dierbare en mooie foto’s van onze lieve sterretje!”
We hebben je totaal niet opgemerkt eigenlijk ….
Voor ons ben je onmisbaar geweest en we zijn je erg dankbaar
De onderstaande foto’s zijn met toestemming geplaatst.
