Sinds kort ben ik lid van een Facebook pagina waarop veel oude foto’s van mijn woonplaats Brummen worden gedeeld. Foto’s zorgen voor het loskomen van vele herinneringen. Zo ook bij mij.
Zoals deze foto van de fabriek waar mijn vader jarenlang heeft gewerkt en ik zelf ook regelmatig kwam. De fabriek is gesloopt en ‘grappig’ genoeg vond ik na het overlijden van mijn vader, verschillende foto’s die hij hiervan heeft gemaakt. De fabriek was zijn werkplek tot het failliet ging op het moment dat mijn vader 57,5 jr oud was. En dan … sta je ineens op straat en moet je gaan solliciteren. Hij voelde zich aan de kant geschoven en omdat hij bijna meteen na zijn uitzending naar Indonesië hier was begonnen, kende hij geen ander leven. Hij werd huisvader en nam de plaats van mijn moeder in de keuken in. Hij kon heerlijk koken. Een andere baan heeft hij niet meer gevonden, maar ging vaak op pad voor “Tafeltje dekje” en “Handsaam”. Eten brengen aan ouderen en hen met auto voor bijvoorbeeld een dokter bezoek afleveren.
De tijd in de fabriek maakte een groot deel uit van zijn leven. En daarmee ook van ons als gezin. Ik weet nog dat ik vaak naar hem toe ging, door de blauwitte poort en onder de grote doorgang (midden op deze foto). Gesmeerd en gesneden brood brengen wanneer hij het was vergeten. Het rook er zo heerlijk, zijn stofjas rook naar de fabriek. Metaal wat in de fabriek werd verwerkt. Geuren die ik nooit meer zal vergeten.
Metaallucht bracht me terug in de tijd
Deze zelfde metaallucht rook ik, op de dag dat ik mijn examen ging doen als Bekwaam Afscheidsfotografe. Het examen was in een voormalige fabriek in Eindhoven en ik was er nog nooit geweest. Ik was zenuwachtig en ging niet met de lift maar liep de trap op. Vier verdiepingen moest ik omhoog klimmen op deze treden, zo gaf ik me de tijd om rustig te worden. Bij de eerste stap rook ik het! Papa’s lucht hing ook hier! Ik wist dat hij bij me was en het voelde zo ontzettend goed. Mijn zenuwen waren weg op dat moment, want ik was ineens in een vertrouwde omgeving.
Het examen ging top en ik slaagde Cum Laude. In gedachten bedankte ik mijn paps.
Bij het ophalen van ons diploma gingen we op dezelfde trap op de foto. Dit voelde weer goed, met één groot verschil. De geur was weg! Nergens was de metaallucht terug te vinden, ook niet toen ik na afloop via de trap het gebouw verliet. Hij was er toen ik hem nodig had en zijn taak had hij volbracht.
Foto’s maken herinneringen los
Door de foto van de fabriek op die Facebookpagina kwam dit allemaal weer bij me boven. En zo is het ook bij foto’s die ik als Afscheidsfotografe maak. Door een plek of gebeurtenis terug te zien op een foto, komen alle herinneringen aan die plek of dat moment weer naar boven. Zo werkt ons brein namelijk, we stoppen het gebeuren weg in verschillende laatjes in ons geheugen. Maar soms komt dat weer naar boven, soms ongewild en heftig, maar meestal zeer welkom!
Een herinnering aan degene waar je om geeft, ook als is die persoon overleden. Je gevoel komt weer naar boven en dat kan ook tranen los maken. Dat alles maakt deel uit van de rouw die je voelt om degene waar je afscheid van hebt moeten nemen.
Met mijn foto’s van een afscheid wil ik graag het verlengstuk zijn van uw geheugen op deze dag. Ik laat mijn foto’s spreken waar woorden tekort schieten. Het hebben van een fotoreportage van deze momenten, draagt bij tot het verwerken van de rouw en het verdriet. Herinneringen raak je immers nooit kwijt als ze door foto’s worden ondersteund. Je hoeft ze niet altijd te bekijken, alleen wanneer je ze nodig hebt.
