Dat is een reactie die ik vaker krijg als ik vertel dat ik mijn diploma heb gehaald als Bekwaam Afscheidsfotografe.
“Je bent een wat?” Soms volgt daarop de vraag waarom ik dat in vredesnaam zou willen doen. Gelukkig komt het steeds vaker voor, dat men positief reageert en dit graag zelf ook zou willen indien er een afscheid in de naaste familie zou plaatsvinden. Vooral nu in deze tijden van beperkingen.
Waarom zou ik dat in vredesnaam willen?
Het fotograferen van een afscheid is blijkbaar nog steeds ongewoon. Wanneer ik een dergelijke reactie krijg, stel ik de vraag wel eens andersom. Waarom zou je dat niet willen?
Op die manier probeer ik te achterhalen waarom dit zo is. Vaak zegt men dan, dat ze niet verdrietig op de foto willen komen. Daar draait het ook helemaal niet om bij afscheidsfotografie!
Voor mij gaat het vooral om het vastleggen van het gevoel dat men op deze dag bij zich draagt. En dat draait niet om het verdrietige gezicht met tranen, dat kan net zo goed de lach op hun gezicht zijn tijdens een voordracht over de overledene. Maar ook de bloemstukken, tekeningen bij en in de kist, de aangereikte hand of het gebaar naar de kist, de gebruikte zakdoekjes die bijvoorbeeld achterblijven op de bank nadat de familie is opgestaan.
Zo komt het voor dat degene die juist tegen het fotograferen was, een enorm voorstander wordt van de komst van mij als fotografe.
Het afscheid van een dierbare is het laatste moment, dat u met deze persoon samen bent. En dat wilt u zo mooi mogelijk doen, met muziek die bij degene past en soms zelfs door hen zelf uitgezocht. U wilt nog iets zeggen over uw dierbare, of een muziekstuk ten gehore brengen omdat oma zo trots was op het feit dat haar kleinkind een instrument bespeelt. Kaarsjes aansteken en een mooi bloemstuk op de kist leggen met bijvoorbeeld uw vaders klompen of uw moeders koffiebeker erin verwerkt.
Juist die details zijn datgene wat ik als afscheidsfotografe voor u op beeld kan vastleggen. Zodat het niet slechts een herinnering wordt die zal vervagen of iets dat u misschien helemaal niet meekrijgt op deze dagen van afscheid.
Dagen rondom een afscheid beleeft men doorgaans in een roes
Als afscheidsfotograaf hoor ik regelmatig dat men de dagen rondom het afscheid van een dierbare als in een roes beleeft. Als je verdrietig bent, ben je in jezelf gekeerd en wil je de buitenwereld zo veel mogelijk buitensluiten. Als zelfbescherming. Je hebt al genoeg aan je eigen verdriet.
Zelf zag ik na het overlijden van mijn vader pas, door de namen in het condoleanceregister, wie er geweest waren om ons tot steun te zijn. Ik had echt niet door wie er allemaal in de kerk hebben gezeten. Een aantal jaren later verging het me hetzelfde bij het afscheid van mijn moeder. Onze zoon speelde voor hen op zijn gitaar tijdens hun dienst in het crematorium. Ik weet de reacties op zijn spel nog, maar heb geen idee of onze gezichten misschien ook boekdelen spraken …
Toen ik later een afscheid mocht vastleggen waarbij er op een harp werd gespeeld en bij een ander de pianotoetsen met precisie werden geraakt, kon ik dat wél voor de familie vastleggen. Bij de laaste mocht ik ook een album verzorgen en kregen deze foto’s een prominente plek. “Oh daar zullen ze blij mee zijn,” reageerde de dochter.
Zie mij als verlengstuk van uw geheugen
Dat is de reden waarom ik als Afscheidsfotograaf aanwezig ben bij het afscheid van uw dierbare. Op deze momenten zie ik mijzelf als een verlengstuk van uw geheugen. Ik laat mijn foto’s spreken waar woorden tekort schieten. En zo maak ik voor u een naslagwerk dat u kunt pakken wanneer u dit maar wilt. Weten dat er foto’s zijn, draagt bij tot het verwerken van de rouw en het verdriet.
Kinderafscheid
Ik heb het geluk gehad, dat ik ook een aantal keren het afscheid heb mogen vastleggen van stil geboren kindjes. Ja, ik schrijf bewust het “geluk”. Het verlies van een kindje is het ergste wat ouders kan overkomen, zo zeggen zij het vaak zelf. Bij een aantal was ik aanwezig als fotografe voor Stichting Still en in gesprekken kom ik dan wel eens op het feit dat ik afscheidsfotografe ben. Zo ook bij de ouders van Benjamin. Te vroeg op deze wereld gekomen en helaas al overleden. Bij hen thuis maakte ik de reportage voor Stichting Still. De dag erna stuurden ze dat ze het fijn zouden vinden als ik foto’s zou kunnen maken van dit bijzondere en verdrietige moment. Uiteraard heb ik aan deze vraag voldaan. Het begon bij hen thuis met een heel intiem afscheid met hun naaste familie en daarna met een aantal van hen in het crematorium. Een heel bijzonder mooi moment was het sluiten van zijn kistje met hun dochtertje samen, zoals jullie hierboven zien.
Na een aantal dagen had ik alle foto’s voor hen verwerkt en via wetransfer verstuurd. Dit was hun reactie: “Hallo Marion, net eindelijk de tijd gehad om samen met de foto’s te bekijken en wat zijn we er blij mee. Het zijn echt prachtige foto’s die ons nu al heel erg dierbaar zijn. Heel erg bedankt!” De foto’s heeft zijn moeder verwerkt in een mooi fotoboek waar zij nog graag naar kijken. Zonder de foto’s van hun mooie mannetje, hadden zij geen enkele tastbare herinnering aan hem gehad.
Prachtige reacties vanuit het hart
Op mijn werk komen ook prachtige reacties, recht vanuit het hart of vanuit de tenen van iemand die ik hierover vertel. Zoals iemand die het stukje in het Brummens Nieuws had gelezen over het behalen van mijn diploma Bekwaam Afscheidsfotografe.
Hij reageerde als volgt: “Heb net je stukje gelezen in het brummens blaadje en daarna ff opgezocht wat het inhoud. Tering wat knap en fijn dat je dit kunt en vooral ook mag doen, respect !!”
Daar groei je toch van?
Wilt u weten hoe ik te werk ga bij het vastleggen van een afscheid van uw dierbare?
Ik vertel u daar graag over in een persoonlijk gesprek. Ik zeg altijd: “Domme vragen bestaan niet, dat zijn alleen de vragen die u niet stelt!”
Het snelst ben ik bereikbaar via 06 57 250 204. Kunt u het beter verwoorden in een mail, doe dit dan via marion@marionfotografie.nl en ik stuur u zo snel mogelijk een antwoord.
