Wanneer je hoort dat iemand plotseling is overleden, ben je even heel erg stil. Ongeloof maakt zich van je meester. En nee, ik heb het nu niet over de Kees Veldboer, oprichter van Stichting Ambulance Wens. Wat zijn overlijden overigens niet minder erg maakt.
Iets meer dan een week geleden kreeg ik het bericht van het overlijden van mijn vroegere buurjongen. Ik wilde het niet geloven dus heb ik het eerst nagevraagd bij zijn zusje. Helaas was het waar.
Ik heb gevloekt (sorry) vanuit de grond van mijn hart, gehuild … hoe dan? Hoe kan dit? Twee weken ervoor stond ik voor hem bij de condoleance van zijn eigen vader. Hij met zijn vrouw en zoons, zijn broer en zijn gezin en zijn zusje met haar gezin aan de andere kant van de tafel. Toen mocht ik nog een hand geven om mijn medeleven over te brengen.
Dit weekend stond zijn vrouw er alleen met haar zoons, we mochten ook geen hand meer geven. Mijn gevoel had ik al geuit in mijn bericht via whatsapp naar haar en in het kaartje dat ik bij haar in de bus had gegooid. Ik wilde haar zo graag een knuffel geven. “Dat doen we dan maar een andere keer,” antwoorde ze me. Met pijn in mijn hart en tranen in mijn ogen liep ik door, mijn zussen en zwager volgend naar buiten.
Ongeloof…
Hij was nog geen 50 jaar en toch overleed hij. Dit kan niet, dit moet niet, hoe dan?
Dat vroegen wij ons af. Mijn man, onze zoon en ik. Mijn broers en zussen. Het was iets met zijn hart.
Vele jaren woonden zij naast mijn ouders en heb ik hen zien opgroeien. En dan ineens is hij er niet meer. Ik fietste naar de condoleance en kwam langs hun huis, naast mijn oude huis.
Het was leeg en ik keek er dwars door heen richting de schuur. Daar stond eerder een volière tussen die het zicht belemmerde. Een vreemd idee dat die er niet meer stond. Hij had met de anderen geholpen het huis leeg te halen en die volière af te breken. Was dat het laatste dat hij daar deed?
Nog niet eens bekomen van dat eerste afscheid, was daar het tweede in deze familie.
Ik schreef een blog over zijn vader, mijn lieve buurman die sprak met zijn hese stem, en altijd vrolijk zwaaiend op zijn elektrische fiets voorbij kwam. Nu ook een blog over mijn buurjongen. Een wat stillere jongen in het gezin, zijn naam hoorden we zijn moeder niet zo vaak noemen als er iets was uitgehaald bij de buren.
Mijn buurjongen was de hele week in mijn gedachten, hij en zijn gezin. Dat het buiten nu somber weer is, sluit wel aan bij het gevoel.
Morgen maar weer de zinnen verzetten, ik mag senioren van een woonzorgcentrum fotograferen voor Project Zenna, iedere senior vanaf 70 jaar een gratis fotoshoot. Een foto van mijn buurjongen stond op zijn kist, ik hoop dat het voor de senioren nog even duurt.
Je zult nooit de echte waarde van een moment weten, tot het een herinnering zal zijn.
En zo is het maar net! Daar weten we nu weer even alles van.
