“Waarom wij foto’s hebben laten maken van het afscheid? Nou hierom!”
Als mensen horen dat ik de opleiding Bekwaam Afscheidsfotografe volg, krijg ik nogal eens de vraag: “Waarom zou ik mijn afscheid of dat van een familielid willen laten fotograferen? Wat is de meerwaarde daarvan?”
Om daar een antwoord op te kunnen geven, ben ik op bezoek gegaan bij het gezin waar ik het afscheid van de vader heb mogen fotograferen.
Zij hadden mij de vraag al eerder gesteld, het gezin kende ik al enkele jaren. Samen herinneringen vastgelegd, vanwege de ziekte van de vader. En het was eigenlijk een logisch gevolg voor hen, dat ik dan ook zijn afscheid zou vastleggen. De vorige reportages waren verwerkt in fotoboeken en waren, vooral voor de kinderen, herinneringen aan hun vader en het gezin samen.
“We hebben alles wel in onze verbeelding, maar dat vervaagd! Met de foto’s ben je zo weer in de situatie van toen. Ook de foto’s van de heerlijke shoots die we in aanloop naar zijn afscheid hebben gemaakt. Je herinneringen vervagen en dan is het zo fijn om de albums er af en toe bij te pakken!”
Zo is het allemaal zichtbaar en makkelijker te delen met anderen.
Het laatste album met hun vader en echtgenoot, staat voor het grijpen in de serre van hun huis. Regelmatig wordt het bekeken. En daar springen dan enkele foto’s er boven uit, voor bijna elk gezinslid. Zijn vrouw krijgt geen genoeg van de foto’s van zijn gevouwen handen. “Dan voel ik zijn handen weer in de mijne, ben ik dus echt terug naar het gevoel van toen.” Maar ook de foto’s van het uit huis halen van de overledene en het plaatsen van de kist in de auto. “Die zijn mijzelf het meest dierbaar, want dat was het moeilijkste die dag,” vertelde zijn vrouw. Het feit dat ik er moest flitsen, het was namelijk vroeg in de ochtend in december, was hen niet eens opgevallen. “Dat heb ik niet gemerkt!” Als hun zoon, tijdens ons gesprek, thuis komt, pakt hij meteen het fotoalbum en stopt met bladeren bij diezelfde foto’s. “Dit was zo mooi mama!”
Er is ook een beeldopname gemaakt in het crematorium, maar die is zeker nog niet zo vaak bekeken als het album. Die pak je toch makkelijker en leg je weg als je genoeg hebt gezien.
De kinderen waren nog zo jong toen hun vader overleed. De bedoeling was dat het fotoalbum dan ook juist voor hen een soort van naslagwerk zou worden. Een herinnering vastgelegd, net zoals tijdens de andere fotoshoots samen. Je eigen herinneringen aan iemand vervagen, maar nu kunnen zij het voor altijd terug zien en zo ook teruggaan in de tijd. Zien wie er destijds naast je stonden op bepaalde momenten. Zo zag de echtgenote pas op de foto’s dat haar goede vriend rechts naast haar stond, terwijl ze altijd dacht dat hij links stond. Details van een hand op de schouder, de blik van de kinderen met zijn foto omklemd in hun eigen handen.
“Het was echt een bewuste keuze om je te vragen, om ook dit laatste stukje vast te leggen voor ons. Een verlengde van wat je daarvoor al als herinneringen met ons had kunnen vastleggen. Een naslagwerk voor onze kinderen en mijzelf. En wat zijn we allemaal blij dat we deze keuze hebben gemaakt!”
Een foto is een retourtje naar een moment, dat anders zal worden vergeten!
