Afgelopen week was het een jaar geleden dat ik als fotograaf aanwezig was bij het afscheid van kleine Nino. Hij had de kans niet gekregen zijn eerste stappen op deze wereld te zetten. Vandaag was ik bij het afscheid van de laastste zus van mijn lieve vader, mijn tante Trees werd 92 jaar. Van het gezin van 12 kinderen is nu enkel nog een broer over.
Beiden een afscheid, beiden heel anders
Bij kleine Nino konden geen herinneringen worden opgehaald, enkel verhalen over hoe het had kunnen zijn. Bij zijn eerste “jaardag” liet de familie ballonnen op onder de klanken van André Hazes “Kleine Jongen”. Een mooi gezicht, iedere ballon had een kaartje eronder hangen met een persoonlijke boodschap aan hem. Er werd samen gegeten, gedronken, gelachen en gehuild. Net als bij de week van het afscheid een jaar geleden, mocht ik ook nu foto’s komen maken. Na het ballonnen oplaten trok ik mij terug.
Bij Tante Trees werden anekdotes verteld over haar leven, hoe zij klaar stond voor haar kinderen. Ze was ver van de rest van haar familie. Hoe graag zij naar de Achterhoek kwam en daar haar eigen taal kon spreken met de rest van haar familie. En dus met ons. Ik moest er wel om lachen, dit was nou net mijn USP (Unique Selling Point) dat ik moest benoemen bij het afsluiten van mijn opleiding tot Bekwaam Afscheidsfotografe. Zo belangrijk de taal te kunnen spreken vanuit je eigen gebied van Nederland.
Mooi was dat ook bij haar naar voren kwam dat ze graag kookte, het liefst voor de hele familie. “Tomatensoep met ballen van oma was heerlijk!” vertelde haar kleinzoon. Om daarbij te vertellen dat zijn moeder gerechten probeerde na te maken, maar dat het net niet lukte. Zo herken ik daarin het feit dat mijn vader graag in de keuken stond en op zondag soep kookte en dat uiteraard niet uit een zakje. Maar zelf getrokken met een soepbotje, vlees en groenten erin. Ik probeer de kippenragout, volgens mijn vaders eigen recept na te maken. Door hemzelf opgeschreven op het adrespapiertje van het FNV Magazine, bewaard in één van mijn eigen kookboeken. Het wordt steeds anders en net niet hetzelfde als dat van pap, al smaakt het heerlijk hoor!
Altijd ook mijn eigen gedachten
Zo heb ik bij een afscheid ook altijd mijn eigen gedachten. En dat is niet vreemd. Heb er al wat mee gemaakt en mogen vastleggen ook. Je herkent een muziekstuk bijvoorbeeld, of zoals bij mijn tante de verhalen over haar kookkunsten. Als het familie van je betreft, heb je raakvlakken en dat geeft een band. Je hoeft niet altijd veel in contact te zijn met elkaar, maar op een moment van afscheid ben je er voor elkaar.
Al moet ik wel bekennen dat ik soms niet helemaal meer weet welke neef of nicht ik voor me heb … maar ik begreep dat het van de andere kant al net zo is! Niet vreemd, mijn ouders kwamen beiden uit een groot gezin. Iedereen heeft wel kinderen gekregen en dan raak je de tel kwijt en vooral wie is wie nou ook alweer. Helemaal als je elkaar niet elk jaar ziet. Een uitvaart is voor ons dan ook vaak een soort van familiereünie.
Dit was er ook weer zo eentje, de laatste zus van mijn eigen vader. En zo weer een stukje van dat boek van de familie Geurts afgesloten. “Alsof je vader weer een een stukje sterft,” omschreef een collegaatje van me het. En ja, zo voelt dat inderdaad! Mijn paps was niet ver uit mijn hoofd. Hij stond ook op de gezinsfoto die mijn neven en nichten hadden opgeplakt in het overzicht van vroeger tijden.
Nog even overwoog ik aan te geven dat ik afscheidsfotografe ben en voor hen zou willen fotograferen. Maar bedacht me toen ook, dat dit misschien net even te dichtbij kwam. Ik weet ook helemaal niet of ze dit hadden gewild.
Het was een prachtige plek, waar ik al eerder heb mogen fotograferen overigens. Dat was het afscheid van een kindje …
Blij dat ik er was vandaag, gewoon als mezelf, het nichtje van tante Trees, samen met mijn man. En mijn zus en zusje.
