Ik druk op de bel en je papa doet open. Die bel, hij had het niet gedaan totdat jij werd geboren, vanaf dat moment was het heel belangrijk dat hij werkte. Mama zei dat het door jou was geregeld, en ik denk dat ze gelijk had.
Je zusje zag ik voor het eerst boven op de slaapkamer bij mama. Beneden werd er geklust en daar was dus volop kabaal. Samen met papa nam ze me mee naar jou, in je eigen kamertje lag je in je wieg. Vol trots stond ze naast je. Voor haar leek het helemaal niet vreemd dat je niet huilde.
Je was klaar om de wereld te gaan ontdekken, maar je mocht slechts een paar dagen oud worden. Je zusje was super trots op je en telde samen met papa en mama je vingertjes en teentjes. Wees je oogjes, oortjes en mondje aan. Ze vond dat zij je moesten knuffelen en kusjes geven, net zoals zij dat deed. Om dat kracht bij te zetten, duwde ze papa met zijn hoofd richting het jouwe.
Ik kwam foto’s maken van jullie als gezin, met z’n viertjes. Je zusje regisseerde alles, daardoor was het wat minder beladen. Wij volwassenen moesten er soms wel om glimlachen, ze was zo lief voor je! Maar ook voor jullie papa en mama. Als zij het even niet meer wisten, was zij er om hen een knuffel te geven bijvoorbeeld. Je zusje voelde alles feilloos aan. Ik begreep dat zij enorm moest huilen op het moment dat jij werd geboren, alsof ze het al aanvoelde dat het niet goed ging.
Aan het eind van de reportage wilde je kraamverzorgster nog even zeker weten hoeveel je nou woog en hoe lang je was. Ze was ervan overtuigd dat je zwaarder was dan ze in het ziekenhuis zeiden en dat klopte ook.
De volgende dag kwam ik om jullie laatste samenzijn te fotograferen. En ik had een kadootje meegenomen voor je zusje. De vorige dag vond ze mijn camera heel erg interessant en ik had dan ook een houten speelgoedcamera voor haar meegenomen. Ze deed hem meteen om haar nek en begon foto’s te maken, van mama, van opa en oma. En ze liet hem direct zien aan de uitvaartbegeleidster. Het paarse knuffeltje dat ik haar gaf, wilde ze mee nemen deze dag.
We kwamen aan bij het crematorium, je zusje was met opa en oma meegereden, jijzelf lekker met papa en mama. Samen hebben ze jou in je mandje neergezet op een bankje tussen de knuffels. De knuffel die je zusje je had gegeven legde ze bij je hoofdje neer, lekker zacht tegen je wangetjes. Weer werd je overladen met kusjes en aaide ze je langs je wangen en over je krulletjes. En zo kon iedereen even afscheid van je komen nemen. Sommigen zagen je nu voor de eerste en laatste keer.
Papa droeg je naar de aula en je zusje liep met mama mee. Ze wilde het dekentje al van je mandje afhalen, iedereen moest je toch gewoon kunnen zien? Net zoals je in je wiegje had gelegen, niet verstopt.
Ook hier waren weer knuffels die jou omringden. Op een beeldscherm boven je zagen we een prachtige foto van een vlinder en rond je naam fladderden anderen heen en weer.
Samen met papa en mama stak je zusje een kaarsje voor je aan en ze blies vol overtuiging de aansteekkaars uit.
Tijdens de dienst maakte ik foto’s voor je papa en mama en zusje. Zodat zij toch een herinnering aan je had, net als de foto’s die ik de dag ervoor had gemaakt. Wat was het een goed idee om haar betrekken bij jou afscheid, ook al was ze nog zo jong. Ze voelde ook deze dag weer goed aan, waar je papa en mama behoefte aan hadden.
Zoals het moment dat papa moest huilen, ze pakte een zakdoekje en droogde zijn tranen en liet hem zijn neus snuiten. Ik heb het voor altijd vastgelegd op foto. En zij pakte daarop ook haar camera en hield die voor haar ogen en drukte af. Ze kreeg de lachers op haar hand, dat zorgde weer voor een ontwapenend moment.
We zongen mee met de liederen die werden gespeeld voor jou, ‘You’ll be in my heart’ van Phil Collins was er één van. De tekst kwam op het beeldscherm boven je voorbij.
Het moment was daar om echt afscheid te nemen van jou, dat mooie volmaakte mannetje. Juist op dat moment klonk er buiten vuurwerk! Alsof je van boven regelde dat het zo werd afgesloten.
De mensen in de aula liepen langzaam en na elkaar naar voren, naar jou. Ze legden een witte roos bij je neer en stond even bij je stil. Je zusje nam ook afscheid van je, ze kon niet van je afblijven en bleef je overladen met kusjes. Papa en mama probeerden duidelijk te maken dat ze jou hier achter zouden laten en je niet meer mee naar huis ging.
Samen met oma liep zij als laatste de aula uit, hand in hand.
Papa bracht je het laatste stukje weg. Het steentje met het unieke nummer werd bij je neergelegd. Toen papa het vasthield heb ik er een foto van genomen. En daarna liet ik hen een moment alleen.
Voor ik naar huis ging gaf ik je mama op haar verzoek een dikke knuffel. Daarna gingen zij naar jullie familie en vrienden.
Terwijl ik in de dagen erna bezig was met het bekijken van de foto’s, kwam het hele verhaal, van en over jou, weer bij me boven.
In de korte tijd dat je bij hen was, moet je hun liefde wel gevoeld hebben, bij mij heb je zeker een indruk achter gelaten.
Tijdens het bewerken zie ik een foto van je mama die mislukt lijkt te zijn. Er zit een waas van licht over haar armen richting haar schoot. Vroeg me af waar die waas vandaan kon komen, ik zie het alleen terug op deze foto en het vreemde is, er was geen raam of iets waardoor het naar binnen kon schijnen. Bovendien was het buiten al pikkedonker…
Ik heb de foto er tussen laten zitten, hoop een beetje dat jij het was namelijk.
Dag mooi mannetje, je hebt mijn leven verrijkt door deze ervaring. Dank je wel daarvoor.
