Ik kwam je nog vaak tegen in het dorp, dan maakten we een praatje. En al woonden we niet meer naast elkaar, je bleef altijd mijn buurman.
En dat is omdat ik vele jaren naast je en jullie gezin heb gewoond. Zo hoort het dan te blijven, in mijn gedachten tenminste. Mijn ouders zijn beide al langere tijd overleden, maar jij bleef de buurman. En dan wist iedereen in ons gezin over wie we het hadden.
En wanneer we dan, via je zoon, horen dat je bent overleden, dan komt dat bij ook bij ons gezin hard aan. Het is alsof we weer een bladzijde van ons verleden omslaan. Weer een stukje van onze ouders verliezen, zo voelt dat wel. Vanavond gaan we naar de condoleance. In deze coronatijd zit een knuffel geven er nog niet in, al hebben we dat allemaal heel hard nodig.
We zullen het nu moeten doen met herinneringen. Aan je voliere in de achtertuin, je verhalen over je fietstochten met je elektrische fiets, het vol trots praten over je kinderen en kleinkinderen en over vroeger toen we naast je en de buurvrouw woonden. Allemaal met de hese stem die de laatste jaren bij je hoorde. Het is zo fijn dat die band is gebleven en nu is die met jou doorgesneden.
De herinneringen aan jou zijn dan ook onlosmakelijk verbonden met die aan mijn eigen ouders. Het huizenblok is gerenoveerd en ziet er niet meer uit zoals vroeger. De besjes van de foto kom ik elk jaar weer tegen op mijn werk. Deze besjes zaten ook in de struiken naast onze eigen tuin. Ik weet niet of ze er nog staan. Maar door deze kleine dingen herinner ik mij de tijd in de straat waar ik opgroeide. En dus ook jullie.
Op je kaart staat het volgende te lezen:
Al jouw liefde heb je aan ons gegeven
Met die herinneringen zullen wij verder moeten leven.
Herinneringen zijn er voor altijd, al hadden we onze dierbaren nog zo graag bij ons gehouden.
Herinneringen houden hen levend en zijn te mooi om niet te delen.
Dat gaan we dan ook doen vanavond. Voor je gezin te vroeg, voor jou was het genoeg.
Dag buurman, dag en doe ze de groetjes daarboven!
